Vrijdag is het Alzheimer dag. Voor de één een dag als iedere andere dag en voor de ander een dag met een diepere betekenis. Hoezo dan? Waarschijnlijk omdat je in je omgeving direct of indirect te maken hebt met Alzheimer. Alzheimer dag is een themadag ter bevordering van de wereldwijde aandacht voor de ziekte van Alzheimer en dementie. Als je in je directe omgeving te maken krijgt met Alzheimer of een andere vorm van dementie is de kans groot dat je op een gegeven moment te maken krijgt met mantelzorg. Mantelzorg voor een ouder, familielid of iemand anders die dichtbij je staat. Mantelzorg is heel belangrijk voor de personen om je heen en daarnaast ook voor jezelf. Wat een mooi gegeven om te kunnen helpen daar waar het op dat moment heel hard nodig is. Mantelzorg kost wel veel tijd en energie. Tijd om fysieke hulp te bieden (mee naar artsen, huishouden, boodschappen, en nog veel meer punten) en ook psychisch kan het veel van je vragen. Je emoties zitten hoog. Hoe regel ik met mijn werk dat ik tijd krijg voor mantelzorg? Hoeveel tijd krijg ik hiervoor? Hoe staat mijn werkgever hierin? Daarnaast kan het ook voorkomen dat je toch niet helemaal meer scherp en vol energie in je werk zit. Hoe ga ik om met mijn eigen duurzame inzetbaarheid? Wat een vragen, waar kan ik terecht? Wie gaat de mantelzorger begeleiden/helpen? Een grote impact op je werk en op je werk/privé balans dus. En daar ligt voor zowel werknemer als werkgever een belangrijke rol.
Afgelopen jaar heb ik te maken gehad met alle bovenstaande punten. Tijdens het afgelopen jaar kreeg mijn vader meerdere vormen van dementie. De zorg om mijn moeder, omgaan met ander gedrag van mijn vader, van diagnose tot en met het daadwerkelijk afscheid nemen. Een achtbaan. Een jaar met heel veel momenten van gedachten die alle kanten op gingen. Jeetje, weer een afspraak in het ziekenhuis, ziekenhuis opnames, minder goede periodes, regelen van gedwongen opname, telefoontjes tijdens vergaderingen omdat de huisarts/het tehuis nou eenmaal geen rekening houdt met mijn agenda, de schrik als de telefoon gaat met het zo bekende telefoonnummer. Hoe ver kan/mag ik gaan op het werk? Kan ik het maken om alwéér eerder weg te gaan? Lukt het me deze week om me optimaal te concentreren, zodat ik wat verloren uurtjes van vorige week kan compenseren? Pffff, zwaar weekend gehad, lukt het me om niet emotioneel te worden op mijn werk? Wat vertel ik wel, wat vertel ik niet? Ze zullen wel denken: gaan we weer.
Maar wat een geluk heb ik gehad. Een werkgever die er voor je is, die oprecht belangstelling heeft, die begrip heeft voor je situatie. Die een luisterend oor heeft. Begripvolle collega’s die voor je klaar staan, je willen helpen daar waar het kan. Die je de ruimte geven om om te gaan met je emoties. Aan alle werkgevers en leidinggevenden: dit helpt echt! Ga in overleg met jouw collega die te maken krijgt met mantelzorg voor welke ziekte dan ook. Zorg dat je in overleg blijft met elkaar, ook al kan dit proces lang duren. Steun je collega daar waar mogelijk. Maak afspraken, geef de ruimte daar waar dit kan. Het zorgen voor een ziek familielid is echt zwaar, het afscheid nemen ook. De steun die ik ervaren heb door al mijn collega’s en de ruimte die ik heb gekregen hebben me het afgelopen jaar zo ontzettend goed geholpen en hebben ervoor gezorgd dat ik op mijn werk juist de afleiding had die op dat moment zo nodig is. Een moment waarop het zijn van een mantelzorger even vervaagt en je kan zijn wie je bent.
Wat ben ik trots op het feit dat ik mag werken bij een club waar dit kan.
